Asfalt

19-06-2019

 

Een stratenparcours door de binnenstad met veel deelnemers en minimaal het dubbele aan toeschouwers. Een feest voor Zwolle. Een feest voor de hardlopers: De Zwolse halve marathon. Een groter contrast met de trails kan ik me niet bedenken, maar na de OHM van twee weken terug is dit een walhalla voor m’n loopspirit!

Oh Oh OHM

Na alweer heel wat avonturen waarbij de 50 kilometer een soort ‘automatische cruise control afstand’ werd, deed de OHM zich aan. Een trail die zichzelf de zwaarste van de Ardennen noemt. Met een variëteit aan afstanden trekt de trail, met als startlocatie Aywaille, veel mensen. Een blik op de voor de gelegenheid ingerichte parkeerplaats zegt genoeg. Maar zoveel mensen? De organisatie heeft hier kennelijk niet op gerekend. Het lijkt wel alsof er onverwacht bussen met toeristen op een nieuwe trekpleister worden losgelaten. En dat gaat allemaal het parcours op?

Na een uitgestelde start, blijkt de eerste lus nog redelijk te doen. Daar waar zich een te grote filevorming aandient, biedt de organisatie een alternatieve ‘beklimming’ die tot het zelfde punt leidt. Daarna schuiven al snel de andere afstanden het parcours op. Het wordt druk, heel druk! De 20 kilometer lopers komen met veel geweld (=snelheid) achterop gedenderd. Haastige spoed, valpartijen, paniek en tranen om me heen. Het lukt me niet om in m’n eigen bubbel te komen.

Creatieve kilometers  

Een paar uurtjes verder blijk ik op de lus van de 35 kilometer te lopen. De vraagtekens in m’n hoofd krijgen geen gehoor. Het boeit me niet zo veel. M’n zin is ergens in een boom blijven hangen. Ik vind er niet veel aan vandaag en met al die mensen wordt het er ook niet relaxter op.

M’n maatje Marjolein heeft voor een kortere afstand gekozen en loopt me achterop. ‘Ga je na vandaag echt even uitrusten’, Marjolein maakt zich zorgen. Van haar kan ik het goed hebben. Ik heb veel kilometers gemaakt in de afgelopen weken. Deze kilometers zijn zwaar. Natuurlijk zijn het ook behoorlijk wat hoogtemeters, maar ik heb niet het idee dat het daar aan ligt. ‘Morgen weer naar Amsterdam voor m’n werk. Een stuk minder prikkels dan hier’,  mompel ik al een stuk minder opgewekt naar Marjolein. ‘Laat me maar…’ met m’n laatste beetje overtuigingskracht van de dag krijg ik Marjolein zo ver dat ze haar eigen race verder gaat lopen.

Ondertussen heb ik de lus van de 20 kilometer gevonden. ‘Dit zal wel de snelste weg terug zijn’, zegt het stukje logisch verstand dat het nog doet.

Met, in plaats van de geplande 50 kilometer, toch nog 35 kilometer op de teller, sluit ik m’n race af. Een volgende keer de inschrijving sluiten bij 50 deelnemers vind ik zelf een prima plan.

Zwolle

En dan sta je aan de start van een stratenparcours met duizenden deelnemers. Tot zover de logica. Ik heb er zin in. De kilometerkraan was even dichtgedraaid. Met een redelijk uitgerust lichaam en een mindset van enige twijfel in de zin van ‘kan ik nog wel lopen’ is alles wat vandaag lukt meegenomen.

Er zijn veel clubcollega’s die deelnemen aan dit feest in Zwolle. In het startvak is het al gezellig en met de verschillende bandjes en aanmoedigingen door bekenden en onbekenden, blijft dat zo op het parcours. De kilometers gaan snel. Ik kan redelijk doorlopen en geniet van de ‘tempotraining’ die uiteraard pas in de laatste ronde een beetje op gang komt na een ‘o ja, dit is de laatste ronde waarom loop ik zo langzaam’…. Ik kan zomaar goed uit de voeten in de menigte en merk dat deze afwisseling met de natuur, waar ik normaal zo eindeloos van kan genieten, me goed doet.

Met een opgeladen loopspirit kijk ik uit naar volgende week; een vol weekend aan kilometers … maar dan uiteraard zonder asfalt!