Heeft u vragen 06 - 100 72 209
32 klanten beoordeelden ons:
9.1 / 10

Home > Nieuws > Eilandmagie

Eilandmagie

19-04-2019

Eilandmagie

Eilandmagie

De kracht van de natuur is niet van plan zich te laten verstoren door een trailevenement. Regen, wind – veel wind –,  de zee en een robuust parcours zijn ingeroepen om de gretigheid van de lopers aan te wakkeren. Het is het weekend met trails van de Vuurtorentrail Ameland die het eiland op z’n mooist gaan laten zien.

Vuurtorentrail Ameland

De eerste trail op zaterdag laat de restjes van het onstuimige weer van de afgelopen week zien. Het parcours is bruut. Stukken duin zijn weggeslagen en makkelijk te belopen paden hebben een extra dimensie gekregen. Bos, dijk en duinen, ze vormen voor mij vandaag een mooi decor om makkelijk te kunnen blijven lopen. Genieten. Dat is het. De liefde op het parcours en bij de finish, veel bekenden en een vuurtoren die naar me knipoogt… dit is de eilandmagie.

Oase

In deze lekkere flow zie ik ook de zondagse trail met vertrouwen tegemoet. Nog een keer met de elementen van de natuur op stap.

Vooral de wind lijkt er zin in te hebben. Naast m’n vertrouwen in de dag, is deze constatering altijd een ‘eens kijken hoe dat nu gaat’ -gedachte waard. Maar daar waar de wind voorheen voor behoorlijk wat pijnprikkels zorgde, neemt hij nu net zo makkelijk de zorgen van de laatste periode mee.

Pas op de ‘terugweg’ – wind tegen - realiseer ik me dat de wind echt behoorlijk is toegenomen. Zelfs in het bos blijkt het te kunnen razen. Er strandden wat lopers om me heen van wie de gemoedstoestand duidelijk een andere afslag heeft genomen.

Als een oase duikt plots de liefde op het parcours op. Dat hoort ook helemaal bij deze dag. De reis neemt een sprongetje, krijgt vleugels en zo loop ik ook vandaag alweer de vuurtoren tegemoet.

De vuurtoren

‘Het is alweer te lang geleden dat ik op Ameland was’, ik voelde het al voordat ik op de boot was. Ameland, altijd het eiland van de vrijheid. Nieuwe energie en nieuwe mogelijkheden dienen zich als vanzelfsprekend aan. Als ik ’s avonds naar Hollum rijd, zie ik hem weer. De vuurtoren. Hij knipoogt naar me. Hij weet het. Hij kende het verhaal al voordat het werd verteld. De toren weet alles. Het boegbeeld van een eiland, de allesweter en de geheimenbewaarder van de eilandmagie.

Naar Texel

Met de open eindjes last minute aan elkaar geknoopt en achtergelaten op het vaste land, kan ik gaan. Ik ga alleen, heb zin om te lopen, maar vind er tegelijkertijd geen bal aan.

Het is zo’n drie weken na Ameland en Texel dient zich aan voor de 60 van Texel. Naar Texel met een duidelijke opdracht voor mezelf. Na mijn laatste deelname in 2015 ben ik hier terug om de ronde af te maken en ook dit stuk af te sluiten. Op zich niet zo’n verkeerde opdracht natuurlijk. Wie wil er nu niet op zo’n prachtige zondag 60 kilometer hardlopen? De route is te overzien. Een ronde eiland met de heenreis over het strand en de terugreis over de dijk. Daar kan weinig mis mee gaan.

Zestig

Het strandtraject is weer prachtig. Wat een feest. Met twee keer een landgang tussendoor blijft dit het mooiste deel. Pas in de Slufter wordt de ’60 kilometer rondleiding’ wat rustiger. Ondertussen ben ik dan 25 kilometer verder, ‘maar dan heb je ook wel wat’. De viervoeters die hier wonen, vergezellen me bij m’n gedachtendwalingen. Fijn, ik kan weer landen. Er is behoorlijk wat leven in de natte velden van de Muy. De velden vol flatcoated retrievers blijken zwarte koeien te zijn. Ik haal m’n schouders op want als ik daar flatcoated retrievers wil zien, dan zie ik die toch… Natuurlijk miste ik ze al toen ik hier alleen naartoe ging. De kilometers op Ameland een paar weken terug voelden dan ook veel ‘lichter’ met de liefde en het zwarte goud in de buurt.

De Slufter

Aan de landzijde van de Slufter weer een enorme mensenmassa. De wissel van de estafetteteams. Op het drukke stuk kon ik me nog ‘groot’ houden, maar een stukje verder moest ik er uit tijdens m’n vorige deelname. Flarden van deze beelden schieten aan me voorbij. Ik voel dezelfde pijn. Kan je dat zomaar oproepen? Kennelijk hoort het bij deze dag. In de 30 kilometer die volgen probeer ik het ‘mee te dragen’.

Meedragen? Daar kwam ik hier niet voor. Ik wil het graag achterlaten. Het irriteert me en een hele discussie met mezelf volgt. Dat de komende 30 kilometer over asfalt zijn, helpt natuurlijk niet echt mee. Op een beetje trailparcours was ik al enorm onderuit gegaan om me te herinneren aan de onzin in m’n hoofd. Het wordt een tweede helft die in gedachten wel vier keer zo lang duurt. Opsplitsen is de oplossing. Losse etappes van 5 kilometer - en later nog minder - bieden uitkomst. Langzaam kom ik weer los uit m’n hoofd. Nog maar 5 kilometer te gaan. De lopers om mee heen houden weinig binnen en ook de klaagliederen hoor ik weer. Het is fijn dat ik me hier weer mee bezig kan houden.

Op naar het eindpunt van deze rondleiding op Texel. Finish! Ik ben blij dat ik binnen ben, maar voel geen echte blijdschap bij deze ‘to do’. Ik loop in een rechte lijn (voor zover m’n benen dat begrijpen) door naar m’n auto. Direct naar de boot. Ik heb hier niets meer te doen.  Als ik snel het eiland af ben, is de kans groter dat wat ik daar wil laten, daar ook blijft.

Schatkist

Onder toeziend oog van de vuurtoren blijven de verhalen bestaan. Een uitspraak van de eilanders maakt veel goed: ‘Twee keer vloed en het is weggespoeld’.

De eilandmagie laat zich niet sturen. Op het ene eiland vind je een schatkist en op het andere eiland laat je er een achter.