Geparkeerd

20-09-2019

Veluwezoom

‘Als je niet gaat lopen, ga je dan werken of slapen?’ Een gewetensvraag. Ik twijfel of een heel weekend hardlopen op dit moment het juiste is om te doen. De nachten zijn kort. En hoewel ik zelf vind dat ik er prima op functioneer, zijn de meningen daar over verdeeld. De Veluwezoom en twee dagen hardlopen. Als je deze woorden leest, heb je onbewust je hardloopschoenen al aangetrokken. De aantrekkingskracht is niet te weerstaan. De volgende ochtend ligt er een briefje ‘lekker hardlopen is misschien wel fijn voor je’….

De zaterdag, de eerste loopdag, lijkt wat onwennig. Ik kom er niet lekker in en de kilometers zijn zwaar. Schakelen dus en de focus op zondag, de tweede loopdag. Een langere afstand in een nog mooier decor. Ik ga fris en fit van start maar m’n plezier en zin is er al voor de helft van het parcours vanaf. Ik heb dan al kilometers gewandeld. Ik kan gewoon niet meer en weet niet waar ik het vandaan moet halen. M’n vraag om een shortcut bij de verzorgingspost wordt beantwoord met een busje voor retour en een flinke deuk die zich makkelijk nestelt in mijn gemoedstoestand.  

Een kilometer

Het weekend verdient een verwerkingstraining en de maandag is een mooie dag voor dit mentaal herstel. De heide, met mooie kilometers aan training als herinnering, is een prima uitvalsbasis voor dit doel. Vandaag is het er stil. Ik sta stil…..Nog geen kilometer kan ik hardlopen.

Dinsdag is misschien een betere dag. Vrij van enige vorm van acceptatie of realiteitszin ga ik dinsdag naar de training. Echt hogere wiskunde is het natuurlijk niet. Dezelfde conclusie als gister dient zich aan met als toetje een bombardement dat snoeihard binnen komt.

Loser

Een jaar lang heb ik gewerkt aan dit hernieuwde vertrouwen in m’n lichaam. Maar wat gebeurt er nu dan? Kan ik het niet of ben ik gewoon een loser? Slechte weken volgen. Ik sta ‘geparkeerd’. Ik heb het slecht, en dan vooral met mezelf.

Leuk

M’n loopmaatje is uiteraard niet onder de indruk van deze gemoederen en neemt me een weekend op sleeptouw op de door haar nieuw ontdekte trails bij Beekbergen en Dieren. Haar geduld is zoals altijd weer te prijzen. Het lijken meer wandeletappes met een stukje hardlopen dan andersom. ‘Maar’, zo is haar theorie ‘we moeten er alles aan doen om te zorgen dat je het leuk blijft vinden.’ Deze dagen zijn in elk geval een succes. Weer een stukje voorwaarts.

Amerongse Berg trail  

Zo langzaam aan, we zijn alweer weken verder, kan ik weer een uur hardlopen. Een 20 kilometer trail op de Amerongse Berg past daarom prima. Met de lieve mensen van de organisatie, die je zoals altijd een warm en welkom gevoel geven, en m’n clubmaatjes aan de start, bij wie ik m’n onzekerheid even kwijt kan, weet ik dat het goed is dat ik hier ben. En dan alleen nog lopen…. Spannend. Ook wel weer een soort van ‘leuk’ dat een 20 kilometer spannend kan zijn. Dat ik nog niet helemaal ben hersteld, voel ik aan alles in m’n lichaam en daarom ben ik des te meer verrast als ik na zo’n vijf kilometer een lang vergeten gevoel herken: Vertrouwen!

Opbouw

De trainers bij De Gemzen houden een oogje in het zeil en dat betekent dat er soms wel eens een dag is, waarop het de bedoeling is dat er niet gelopen wordt. Ook wanneer ik daar wel tijd voor heb. Een soort nieuwe opbouw in de kilometers. Moeilijk? In m’n eigen theorie eerder onlogisch. Maar heeft deze theorie de afgelopen periode nu zo lekker gewerkt? Een nieuw pad is dus zeker de moeite waard.

Kniebanden

‘Herstel van het weefsel duurt zeker vier maanden. Maar dat betekent niet dat je niets kunt doen..’  Zelf getrouwd met een ultratrailloper, begrijpt de therapeut dat niet alle hersteltheorieën in de boeken staan beschreven. Voor de noodstop-actie met drie honden ben ik niet geslaagd in de ‘Jackass-auditie’ en dus doe ik m’n beklag bij de therapeut. Logisch. En creatief als zij is, denkt zij mee in de richting van de Sint Pietersberg.

Sint Pieter

Zo’n twee weken na deze ‘jackass-actie’ gaan de voorwaartse bewegingen redelijk goed. Zijwaarts vinden de sinds kort veel te ruime kniebanden iets minder tof. Op naar Sint Pieter dus, die gaat voorzien in voldoende oefenmateriaal; groeven, grotten en een dikke 1000 hoogtemeters om te overbruggen. Let’s go!

Downhill

‘Oeii, dat gaat natuurlijk niet’, de pijl die enigszins dwingend de route bepaald, wijst recht naar beneden. Ik moet echt de voorwaartse beweging vasthouden. Hoe dan? Ik blijf even staan. Nadenken. Pffff. Recht vooruit dan maar. Laten rollen en zorgen dat de benen het verder regelen…. Gelukt! Ik moet wel even bijkomen van deze actie maar het spannende perspectief heeft ook wel weer iets. Als een ware downhiller herhaal ik m’n nieuw ontdekte tactiek daar waar nodig of niet nodig, want het is wel leuk. Iedere volgende gaat beter. Soms fungeren de bomen prima als break in de snelheid en soms lukt het me om de snelheid gelijk maar door te pakken. De knieën doen het goed. Ik ben blij dat ik ben gaan lopen.

Ingelopen

Na zo’n 20 kilometer ben ik wat ingelopen en schuif ik naar voren in het veld. Leuk al die lopers met ieder hun eigen beleving. Ik kan lekker m’n eigen ritme volhouden en tref na 30 kilometer een man, aan de outfit te zien een loper, liggend aan. Ondanks m’n bubbel registreer ik iets dat niet klopt. ‘Wat doe je’, vraag ik hem. ‘Ik lig’, klinkt het serieuze antwoord. ’Maar waarom dan?’ De basis voor een super conversatie is gelegd. Een gesprek dat je alleen onderweg op de trails kunt voeren. Hoe langer de afstanden hoe mooier de creativiteit en eigen logica in dit soort gesprekken. De man wijst naar boven, naar de volgende beklimming waar hij kennelijk niet naar uit kijkt. Het gesprek gaat nog even verder. We zitten zeker niet op eenzelfde gedachtenlijn wat mogelijkheden betreft. Terwijl ik aanstalten maak om door te gaan, geef ik hem nog een overweging mee ‘op deze manier kom je er in elk geval niet’. Kennelijk was hij zelf nog niet op dit idee gekomen. Hij komt in beweging en alsof er niets is gebeurd, lopen we stilzwijgend verder. Bij de finish vindt hij alsnog publiek voor een vervolgserie in dramatiek. Ik vind het prachtig maar wil lekker in m’n eigen energie blijven en loop dan ook direct door naar m’n auto. M’n missie heeft weer een vervolg. Welkom terug!