Op de trails en naast de trails
04-07-2018
Met respect voor het veto
Genieten van de vrijheid van onbegrensde mogelijkheden betekent ook bijstellen op het moment dat dat wordt gevraagd. En dat is niet te plannen….
Vechtdaltrail en Groot Boeschoten Trail
Een superweekend staat er voor de deur: perfecte loopomstandigheden (voor mij) met temperaturen boven de 25 graden en een mooie planning om de kilometers op peil te houden. De Vechtdaltrail op zaterdag (35 km) en de Groot Boeschoten Trail op zondag (21 km).
Op tijd weer hersteld van een verkoudheid waarbij het hoesten (te) lang duurde (herstel is uiteraard al getest met wat kilometers) ga ik zaterdag naar Ommen, het Vechtdal in. Hoewel de temperatuur bij de start nog onder de 20 graden is (koud…), voelt mijn energie veelbelovend. Ik voel me topfit.
Op weg
Na zo’n 15 kilometer knalt m’n hartslag de hoogte in. Normaal gesproken is m’n hartslag niet omhoog te krijgen, dus dat is geen goed nieuws. Even pauze. Of niet. Op zich moet ik hardlopend kunnen herstellen. Het gaat niet van harte, maar ok, we hebben nog wat kilometers te gaan. Rustig aan.
Dat is raar; een oor stopt er mee. Nog nooit meegemaakt. Ik voel me ook direct heel erg duizelig. Wat een gedoe zeg. Kan ik hardlopen? Kleine stukjes lukt wel maar dan slinger ik al snel de bocht uit. Voeding krijg ik niet weg (op wat chips na), en ook het (vertrouwde) drinken valt slecht.
Plan B
Natuurlijk is er nog een plan B… en C en… als het moet... Want ja, zo lag ik ook ooit eens in de berm bij een triathlon (je kan maar de weg kwijt zijn), en ondanks aanmoedigingen om door te lopen, wist ik dat mijn moeder het beste zou weten wat te doen. Zij stond op de dijk (voor de kenners: Almere) en gaf me de meest geweldige tip: ‘Anders kijk je nog even…. Misschien gaat het straks wel weer…’.
Omdat deze wijsheid me vaker op de been heeft gehouden, besloot ik dat ik het vandaag ook zo zou doen. Maar helaas kwam in het vervolg van het avontuur van vandaag het ‘misschien gaat het straks wel weer… ‘ niet meer terug.
De dames onderweg die me koeiig stonden aan te kijken, vergezeld door het waarschuwingsbordje ‘Mooi punt; em geniet’n’, verzekerde ik dat het zo erg nu ook weer niet was… dat ik wat langer de tijd had om naar hun te kijken, me af kon vragen waarom ze zo in de zon bleven staan, het voor hun een heel spektakel moest zijn al die tweevoeters, en zo nog wat vragen...
Veto
Ik schrik wakker, herken m’n bed, weet even niet welke dag, waar en waarom ik ben gaan slapen maar ik weet wel dat ik blij ben dat ik thuis ben gekomen. In elk geval dus gefinisht….
Wat is er gebeurd? Is dit het veto van mijn lichaam dat ik herken van slechtere tijden?
In een flashback komen de spoedopnames langs, waarbij m’n lichaam zich uitschakelde. ‘Er is geen bloed….’ hoorde ik dan angstvallig uit een witte jas, gevolgd door wat medische termen en geren door de gang … ‘Ik ben er nog hoor…..’, was op zo’n moment niet altijd een interessante opmerking voor een witte jas.
Het zelfbeschermingsmechanisme doet het dus nog steeds. Gelukkig om een andere reden, maar serieus genoeg om de Groot Boeschoten trail in Voorthuizen voorbij te laten gaan. Een ijsje, een biertje en wat foto’s maken uitgezonderd…
Een paar dagen later
De foto’s komen voorbij, ik kijk nog eens naar de gemiddelde tijden en vraag me af of ik het nu echt zo slecht heb gehad. Op de foto’s zie ik dat ik heb genoten en omdat ik dat gevoel ook zo weer kan oproepen, weet ik dat het een eerlijke weergave is.
Het mooie is dat het ook helemaal niet uit maakt. Ik ben dankbaar en trots dat ik dit allemaal mag beleven. En: 'Als je je lang niet zo slecht hebt gevoeld, heb je je dus heel lang heel goed gevoeld…'
.... en zo reis ik verder op de paden van het avontuur!