Reizen zonder eindbestemming

14-10-2018

Vijftigers

De kilometers vliegen voorbij deze zomer. Voor mij zijn het ideale trainingstemperaturen; extra energie om de machinekamer warm te houden is nauwelijks nodig. Onderweg voor de 80 kilometer in La Roche - De Great Escape - loop ik in de ‘oefentrails’ met gemak 50 kilometer.

Puzzelen

 “Maar weet je dat ik in Vorden bij m’n eerste 30 kilometer ontzettend heb lopen huilen?”, ik vertel het Marjon, m’n loopmaatje bij de Gemzen, als de ‘reis’ ter sprake komt. Marjon en Roel vingen mij deze dag op bij de finish, geen benul van wat zij op dat moment voor me betekenden. Al lopend hebben we over de  mensen uit m’n ‘vorige’ sportleven, mensen die in m’n herstel hebben meegereisd, maar ook degenen die daarna op het juiste moment op de juiste plaats waren. Soms voor dat moment en soms voor een lifetime.

De tussenstappen in m’n herstel – m’n eigen ‘feestjes’ tijdens de georganiseerde trails – maken dat ik fysiek en mentaal weer klaar ben voor een volgende etappe. Een soort ‘check up’ voor m’n lichaam en mind. Puzzelstukjes vallen in elkaar. Bijzaken en ruis zijn kansloos. Theorieën en overwegingen maken plaats voor ‘weten’.  Ook als ik het in een week voor elkaar krijg om m’n leven zowel zakelijk als privé op zijn kop te zetten, doet de Vaalserbergtrail wat het belooft: Binnen een kilometer is de puzzel geen puzzel meer en kan ik genieten van de rust en schoonheid om me heen.

De nacht

Na de 50 kilometer etappes, de trainingsuren in het donker en de niet te overtreffen mentale gretigheid sta ik te popelen om de 80 kilometer in La Roche – De Great Escape – te mogen lopen. Het is een weekend van regen, regen, regen en regen. De start is om 00.00 uur. Met een handjevol avonturiers gaan we van start. Voor het eerst deze afstand op de trails en dan lang in het donker lopen; ik kan me op dat moment niets mooiers voorstellen.  

Het lopen in de nacht is bijzonder. Het gaat me veel makkelijker af dan ik had verwacht. Het loopt licht, alsof de nacht de zwaarte van de dag weg neemt. Ik kan makkelijk met wat groepjes meelopen. Af en toe wordt er wat uitgewisseld maar veel gesproken wordt er niet. De nacht is voor iedereen voor zichzelf. Met het navigeren, beslissen om terug te gaan of stug door te lopen – dat laatste is nooit een goed idee – en de almaar hardnekkige regen toont de nacht zijn beloofde extra’s.

“Hier heb ik vorig jaar m’n enkel gebroken; ze kunnen je hier niet ophalen hoor”, bemoedigende woorden en sterke verhalen komen zo gaandeweg de nacht en ebben net zo stilletjes weer weg. Ik blijk al een tijdje op te lopen met de partner van een loper die ik goed ken. Ook in de nacht blijkt de wereld weer klein te zijn.

De tijd en de uren die we onderweg zijn, wordt alleen door m’n horloge bevestigd. Om me heen hoor ik dat ondertussen de meest technische kleding het zelfs zwaar te verduren heeft.

Veel lopers van de dubbele afstand die we achterop lopen, haken af. Door de hoofdlamp lijkt het alsof ik voortdurend in een sneeuwstorm loop. Hoewel het bizarre omstandigheden zijn, blijft het ontzettend mooi. M’n ogen, m’n ritme en m’n beleving heeft zich helemaal aangepast aan de nacht.

De verzorgers worden ondertussen als helden begroet. M’n eigen voorraad is ruimschoots op orde en nu stil staan, lijkt me geen goede idee, dus ik ga door.

We stevenen af op de 42 kilometer. De grote post en tevens check up van de lopers. Ik ga goed. M’n lichaam zegt van niet. Ik voel me fit. M’n lichaam zegt van niet? De laatste uren is de kou van de aanhoudende regen – van hard tot snoeihard – zo in m’n botten gaan zitten dat ik de verkoper van de onderkoelingsvariant al meerdere keren in m’n nabijheid heb gevoeld.

De verkoper

Je kent ze wel, die verkopers: Een abonnement waarbij je toch een nieuw aanbod hebt aangenomen, of de telefonische enquête die je voor vandaag hebt afgewimpeld. Ze bellen terug. Ze komen er op terug en je geeft toe. Al is het maar om er van af te komen.

In de combinatie van langere avonturen en kou, zit er bij mij altijd zo’n vasthoudende verkoper in het pakket. Het heeft me bij herhaling een plekje in de medische tent opgeleverd. Ook als aangaf geen gebruik te willen maken van deze reservering, ging de betreffende verkoper nooit helemaal weg. Ik heb hem wel eens met een kluitje het riet in kunnen sturen, maar echt weg, helaas niet.

Nee! weet ik dan. Ik ga deze discussie niet aan. De reis hier naartoe is met iedere training en iedere trail zo mooi geweest, m’n lichaam is weer helemaal (topfit) terug en ik voel me zo gelukkig met alles wat ik op weg hier naartoe ben tegen gekomen, dit is het me niet waard.

Het is goed zo. Een ‘goed’ die ook echt goed is. Geen teleurstelling, geen verdriet maar een gevoel van overwinning. Overwinning op dat onzinnige ‘onderkoelingsgedoe’ van eerdere jaren. Dit abonnement mag definitief stoppen. En nu echt.

Reizen zonder eindbestemming

42 kilometer in de nacht in een onophoudelijke regenstroom en dan toch kunnen genieten. Ik voel me super. De ervaring biedt perspectief en grenzeloos vertrouwen voor andere avonturen die te lang zijn voor het daglicht. Hoewel deze nacht de kilometers hier stoppen, geeft het tegelijkertijd een rijke opening naar nieuwe mogelijkheden voor het vervolg van m’n reis. Een reis waarbij een eindbestemming niet nodig is!